سلام گمنام آشنا

و من چه ساده دل می بندم مثل قبل.

دوباره می روی از پس یک تشییع کوتاه نیم روزی و من باز دل بر می دارم و سلام هایم را به دوش می کشم و می روم

می روم به سوی فردا به سمت نمی دانم کجا و کجا........

اما دل خوشم به آمدنی دیگر که معلوم نیست باز کی از راه برسد.

امان از این تجربه های مکرر دلتنگی.

این بار که بیایی دلم هزار تکه است برای هزار بغض نشکسته. هزار حرف نگفته.

هزار فریاد فرو خورده

هزار شعر نگفته

هزار راه نرفته

شیون شعرم به زاری زخم هایم نمی رسد

اما دلم خوش است که تو می دانی چقدر زخم هایم را پنهان کردم و آرام دست به دیوار گرفتم و بر خاستم

قربان درد پهلو یت زهرا(س) جان.

گمنام آشنا........

در این روزهای کج خلق و دل واپس چقدر لازم است بیایی و دوباره دستی بکشی

بر سرو گوش شهری که کر شده از شیهه ماشین ها.

شهری که زیر آوار فریادهایی که بر سر هم می کشیم همهمه فرشته ها گم شده است.

تشنگی شهر جگرم را می سوزاند

چقدر حضور ناگهانت لازم است برای آدم های عقل منهای درد.

بیا به یاد عطر مرداب های مجنون که حالا گم شده بین این همه رنگ و بو.

چه خوب شد که می آیی تا دیگر نذر زیارت عاشورایم کنار مزار نداشته ات محال نباشد.

آشناترین گمنام.

همین که هر از چند گاهی دستانم به نوازش گوشه ای از پرچم تابوتت متبرک شود

همین که نگاه سوخته ام بدرقه پیکر خاکی و خسته ات باشد بس است .

برای دلخوشی من و این دل  دیوانه........

باز هم بوی خاک و باروت سنگر های سوخته با هم می آیند که قلبم بی قرار به سینه می زند.

می آیی و باز هم :

دل حسینیه

نفس نوحه

طپش سینه زنی..............

گمنام آشنا سلام

سلامم پر است از شهامت پاسداری از حرمت خون شهیدان و به گمنامی تو که می رسد جان می گیرد و قد راست می کند.

سلامم دلنوشته ایست که پر می کشد به معراج الشهدا تا قربانی شود پیش قدمهایت.

سلامم اگر قابل باشد زودتر از دست های بی تابم روی شانه هایت می نشیند

تا گرد و خاک غربت دیر سالی ها را بتکاند از پهنای شانه های خسته و از جنگ بر گشته ات.

سلامم

سلامم کبوتری است که زودتر از نویسنده اش به استقبال قهرمان های بی نشان می رود.